Waar droomde jij van toen je jong was? Ik droomde als jonge jongen natuurlijk van werken bij de brandweer of de politie, later is het dan het leger geworden. Maar ook daar mocht ik dan dat uniform aan. Maar het waren niet mijn dromen die mij veel langer zijn bijgebleven: maar een echte fascinatie. Een onweerstaanbare geboeidheid, belangstelling, betovering een Must Do.
En nu natuurlijk de vraag? Waar kwam die fascinatie vandaan? Dat weet ik eigenlijk niet is daarop mijn eerlijke antwoord. Ik heb wel een idee, ik denk dat deze is ontstaan in mijn jonge jaren doormiddel van iets wat ik op de televisie heb gezien. Op de een of andere manier heeft hetgeen wat ik gezien heb een hele diepe indruk op mij gemaakt en zich diep in mijn hersenen geworteld.
Door de vele jaren heen is het altijd op de achtergrond in mijn leven gebleven. Maar het kwam altijd weer terug, in diverse vormen. Soms in een film, documentaires of boeken die ik erover las. Maar die fascinatie bleef maar….ik moest het zien. Stel dat je morgen het leven laat en je hebt het niet gezien! Ik weet niet of mijn ziel dan zijn rust vind en met een nieuw leven kan beginnen. Het moest, geen keuze. De beslissing was gemaakt en het avontuur kon na vele jaren beginnen. Ik was ondertussen bijna 43 jaar oud en had zelf al behoorlijk wat reizen gemaakt. En dan bedoel ik niet de prachtige landen die ik mocht bezoeken en zien. Want ik ben gek op reizen. Nee, ik bedoel mijn reis als mens. Mijn innerlijke reis was die jaren erg onrustig en ik leefde vooral niet in het moment. Mijn leven was zoals in het Boeddhistische symbool, het Unalome. Lekker op en neer en met veel bochten erin, en ik was nog lang niet op het rechte stuk van de rust. Pffff…. De fascinatie eindelijk zien, ruiken en voelen zou mij enorm helpen om mijn innerlijke rust te vinden. Iemand (het Universum?) had ervoor gezorgd dat alle puzzel stukjes eindelijk bij elkaar kwamen. Mijn reis naar mijn innerlijke rust kon beginnen!
Het ging gebeuren, ik kroop achter mijn computer en ging zoeken hoe ik het best mijn fascinatie kon realiseren maar vooral ook invullen. Er moest nog wel wat geregeld worden…Maar tegenwoordig zijn er natuurlijk dienstverleners die je totaal ontzorgen. En het mooie is…ze zijn allemaal maar een paar muisklikken van je verwijderd. Ook omdat mijn privé leven nog steeds in onbalans was, koos ik ervoor om de papierwinkel lekker uit te besteden aan een derde partij. Ik had er langer dan bijna 43 jaar op gewacht maar de derde partij regelde het binnen enkele minuten had ik het idee! Wauw, het gaat gebeuren. Oké, op het visum moest ik even langer wachten dan een paar minuten.
Mei 2013 een paar maanden voordat ik 43 werd vertrok ik, eindelijk “de fascinatie reis” ging van start. Schiphol was het startpunt en met tussenstop Mumbai vloog ik zo over de Himalaya naar eindbestemming Kathmandu in Nepal. Het ging eindelijk gebeuren, sterker nog: vanuit het vliegtuig had ik ze al gezien. De enorm grote en lang getrokken bergketen die wij Himalaya noemen. Die bergen, die enorme natuurlijke reuzen met soms pieken van ruim boven de 8000 meter hoog. Daar zag ik ze dan onder mij liggen. Eindelijk: ik had ze in het echt gezien. Nu kreeg ik een shot adrenaline en energie binnen en ik dacht maar één ding: Vliegtuig uit en wandelschoenen aan. Maar zoals het gaat op een innerlijke reis, je geduld wordt op de proef gesteld. Dat is blijkbaar ook een van de vele lessen op zo een innerlijke reis. Maar na alle verplichtingen bij de douane, hotel enzovoort kon ik mij onderdompelen in de verassend mooie stad Kathmandu. Wat een heerlijk laidback sfeer. Vooral in de oude hippie wijk Thamel is het een levendige boel. Je kunt daar gezellig een groene thee drinken of een joint roken en kennis maken met de lokale bewoners die altijd in zijn voor een praatje. Ik deed daar de laatste inkopen voor de komende tocht. Er is echt van alles verkrijgbaar, zelfs dikke slaapzakken kun je huren. De nachten zijn namelijk koud in de kleine theehuisjes onderweg.
Na twee dagen in Kathmandu doorgebracht te hebben en mijn geduld lang genoeg op de proef te hebben gesteld, vertrokken we met onze gidsen naar Pokhara. Wat overigens ook al een belevenis op zich is en je zomaar een boek over kunt schrijven. Wat een weg! Maar voor mij de poort naar de hemel.
Maar dan eindelijk een stuk buiten Pokhara beginnen we met de Annapura trail, deze trail doorkruist twee verschillende rivierdalen en omringt het Annapurna massief. De komende weken zal dit ons thuis zijn. Lopend tussen de pieken van hoger dan 8000 meter. Heel fascinerend, wat een avontuur.
Eindelijk na bijna 43 jaar ben ik op mijn bestemming aangekomen. De reis naar fascinatie, de reis naar innerlijke rust of wil je het een spirituele reis noemen? Het maakt mij allemaal niet uit, ik ben eindelijk op mijn plek en maak een sprongetje van geluk.
Ik begon mijn blog met dromen en fascinatie, daar ging het uiteindelijk allemaal om. Als kleine jongen was ik gefascineerd geraakt door het Himalaya gebergte en de natuur aldaar. Nu vele jaren en reizen verder naar die kant van de wereld, kan ik mij niet voorstellen dat ik het niet gedaan zou hebben. Dan had ik al die mooie avonturen gemist, maar ook de emoties en de innerlijke reis. Ik had mensen niet ontmoet, ik had de Sherpa cultuur niet leren kennen en ik had die zware bagage niet naar boven mogen sjouwen de berg op. Ik had de onderhandelingen over de prijs van een ketting met een hele oude Tibetaanse handelaar gemist, die daar opeens voor mij stond hoog op een berg richel. Waar kwam hij dan vandaan?
Heb jij ook nog dromen? Mocht je ze niet realiseren en je bent ouder en kijkt terug op je leven. Heb je dan eeuwig spijt als je de droom of dromen niet bent nagejaagd? Nou, ik daag je uit om er tijdens een kopje koffie over na te denken. Blijft het bij dromen over neem je en beslissing? Ik ben benieuwd, hou mij op de hoogte!
Comments